บทที่ 15 คุกคาม (100%)

“ปล่อยนะ!”

“ถ้าไม่อยากอับอายคนทั้งโรงพยาบาลก็เงียบ”

ปรเมศหันมาเค้นเสียงทุ้มต่ำทว่าเฉียบขาดและเผด็จการอย่างสุดขั้ว แล้วดึงร่างบางก้าวอาดๆ ยิ่งได้สัมผัสข้อมือกลมกลึงนานเข้าเขาก็ยิ่งทำหน้าตึงเม้มปากแน่น

บัดซบ! ยัยบ้านี่ตัวร้อนเป็นไฟ เป็นหมอประสาอะไรวะถึงไม่รู้จักดูแลตัวเอง

จอมเย็นช...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ